Šumarstvo
Šume u NP Fruška gora čine jednu od njegovih osnovnih prirodnih vrednosti. Antropogeni uticaj na Frušku goru je prisutan od davnina, a zavisan od društvenih i istorijskih okolnosti. Površine pod šumama su se smanjivale i ograničavale na površine povoljne za poljoprivredu, a time i povećavala ekonomska važnost šuma. Šumarstvo kao opšta organizovana čovekova aktivnost vezana za šumu ima dugu tradiciju. Uređivanje fruškogorskih šuma datira iz 1840 godine. Briga o šumama kao o privrednom dobru od koga se očekivala potrajnost prihoda pokazana je kroz zakone o šumama iz 1852, 1879 i 1929 godine, Zakon o imovnim opštinama iz 1873.g., Zakon o uređenju zemljišnih zajednica iz 1894.g. Gazdovanje se zasnivalo na uređajnim elaboratima, ali i na „drvosečnim i uzgojnim predlozima“ pod nadzorom nadležnih sreskih šumarskih referenata. Do drugog svetskog rata područje Fruške gore je bilo u vlasništvu oko 60 vlasnika (vlastelinske šume, manastirske šume, zemljišne zajednice, gradske i opštinske šume, šume Petrovaradinske imovne opštine, BFC). Uz to što predstavljaju veoma značajne ekosisteme sa najvećim izvorom biodiverziteta šume su i istaknute predeone odlike Fruške gore. Ove vrednosti su bile prepoznate i kod proglašenja Narodnog izletišta, uglavnom kao „šumskoprivredne organizacije ali sa zadatkom unapređenja izletničkih i odmarališnih funkcija“. Nakon proglašenja Nacionalnog parka šumama se gazdovalo se po posebnoj šumskoprivrednoj osnovi. Cilj su bile “stabilne visokovredne šume odgovarajućeg estetskog izgleda“.
Šume čine najveće površine Nacionalnog parka. Od 23.315,53 ha šuma i šumskih zemljišta u NP Fruška gora, koje su od 1946. do 2011. godine bile državno vlasništvo, na osnovu Zakona o restituciji imovine crkvama i verskim zajednicama Srpskoj pravoslavnoj crkvi je vraćeno oko 6000 ha. Šume i šumska zemljišta se nalaze na 8 administrativnih i 44 katastarske opštine. U vegetacijskom smislu šume Fruške gore su svrstane u četiri grupe (kompleksa) i to: aluvijalno-hidrofilni tipovi, kserotermni i kseromezofilni hrastovi tipovi, mezofilni kitnjakovo-grabovi i drugi tipovi, mezofilni bukovi tipovi šuma. Ukupno je definisano 33 različita tipa šuma, na različitim geološkim podlogama( les, laporci, krečnjaci, serpentin, silikatnestene) i različitim zemljištima (pararendzine, rendzine, rankeri, smeđa zemljišta, gajnjače, aluvijalna i glejna zemljišta, deluvijumi).
Gazdovanje šumama je usklađeno sa odredbama Prostornog plana posebne namene područja Fruške gore i propisanim režimima i merama zaštite. Šume su podeljene u 27 gazdinskih jedinica (od kojih 13 u državnom vlasništvu). Gazdovanje u državnim šumama se vrši preko 5 radnih jedinica za zaštitu i unapređenje i to: Sremska Kamenica, Beočin, Vrdnik, Ležimir i Erdevik. Posebno je organizovano gazdovanje manastirskim šumama i šumama Šumske zajednice Beočin.
Prema poreklu šuma najviše je izdanačkih (preko 80%), prema očuvanosti više od 85% su očuvane sastojine. Šume Fruške gore su pretežno mešovite (79%), a u njima je zastupljeno preko 50 vrsta drveća . Najzastupljenije su srebrnolisna lipa 39%, kitnjak 19%, cer 12%, bukva 10%, grab 6%, bagrem 2%, lužnjak, crni bor, crni jasen, medunac, i dr. Ukupna drvna zapremina iznosi oko 6 miliona m3 , a godišnji prirast 136000 m3. Nepovoljne činjenice koje karakterišu šume Fruške gore su izdanačko poreklo i velika starost sastojina (više od 12000 ha), sa smanjenom sposobnošću prirodnog obnavljanja, kao i izmenjenost ekosistema karakterisana nestankom edifikatora, hrastova i bukve, i dominacijom srebrnolisne lipe (40%). Ovo je rezultat različitog vlasništva i tretmana šuma u prošlosti, ali i sušenja hrasta krajem prošlog veka. Šumama se gazduje racionalno u cilju poboljšanja zaštite, strukturne izgrađenosti, porekla, ekološke stabilnosti, zdravstvenog stanja .
Nacionalni park Fruška gora teži da uz trajno očuvanje, zaštitu i unapređenje te racionalno, multifunkcionalno i održivo korišćenje stvarno (zatečeno) stanje prevodi ka optimalnom funkcionalnom stanju šuma. Period očetinjavanja Fruške gore je završen sedamdesetih godina prošlog veka, kada je i prestala rasadnička proizvodnja po šumskim upravama. Od osamdesetih godina radilo se na intenzivnom podizanju zasada mekih lišćara u priobalju Dunava. U poslednjih desetak godina intenzivnije se proizvodi sadni materijal autohtonih lišćarskih vrsta (uglavnom hrastova, bukve, voćkarica) sa ciljem približavanja novopodignutih sastojina ekološkoj pripadnosti staništa.Na području Nacionalnog parka Fruška gora pored zaštite od nepovoljnih biotičkih i abiotičkih činilaca koje se provode na čitavoj površini parka, vrše se i mere uzgojne prirode (nega i obnavljanje šuma) na više od 2000 ha godišnje. Značajni šumski ekosistemi koji se nalaze u prvom stepenu režima zaštite su izdvojeni na 13 lokaliteta ( Papratski do, Stražilovo, Zmajevac, Kraljeve stolice, Ravne, Jazak, Kraljevac, Biklav, Suvi potok, Ravni breg, Drenovac, Grabić na Kestenskom putu, Široki cer ).
Sve veći akcenat se daje na multifunkcionalnost i opštekorisne funkcije šuma: opšta zaštita i unapređenje životne sredine postojanjem šumskih ekosistema, očuvanje biodiverziteta, očuvanje genofonda šumskog drveća i ostalih vrsta u okviru šumske zajednice, ublažavanje štetnog dejstva “efekata staklene bašte“ vezivanjem ugljenika, proizvodnjom kiseonika i biomase, prečišćavanje zagađenog vazduha, uravnoteženje vodnih odnosa i sprečavanje bujica i poplavnih talasa, pročišćavanje vode, snabdevanje i zaštita podzemnih tokova i izvorišta pijaćom vodom, zaštita zemljišta, naselja i infrastrukture od erozije i klizišta, stvaranje povoljnih uslova za zdravlje ljudi, povoljan uticaj na klimu i poljoprivrednu delatnost, estetska funkcija, zaštita od buke, obezbeđivanje prostora za odmor i rekreaciju, razvoj lovnog seoskog i ekoturizma i razvoju lokalnih zajednica.
